Kredyty złotowe – „odwiborowanie”
Zakres usług
- bezpłatna analiza kredytu złotowego – pod kątem klauzul niedozwolonych
- przedstawienie symulacji skutków unieważnienia kredytu złotowego, „odwiborowania kredytu” lub sankcji kredytu darmowego
- przygotowanie pozwu o stwierdzenie nieważności kredytu złotowego oraz zwrot nadpłaconych pieniędzy
- „odwiborowanie” kredytu złotowego
- sankcja kredytu darmowego
- reprezentacja Klientów w postępowaniu sądowym w sprawach kredytowych, w tym przygotowanie do przesłuchania przed sądem
- wstrzymanie spłaty rat kredytu na czas trwania procesu
- przeprowadzenie rozliczenia z bankiem po prawomocnym wyroku
- uzyskanie nowego harmonogramu lub wykreślenie hipoteki po prawomocnym wyroku stwierdzającym nieważność kredytu
- ochrona przed roszczeniami banków o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału lub waloryzację kwoty kredytu
Kredyty złotowe - pomoc prawna dla złotówkowiczów. Kancelaria wiborowa w Poznaniu
Korzystając z doświadczenia zdobytego w sprawach o unieważnienie kredytów powiązanych z walutą obcą, Kancelaria świadczy usługi w sprawach kredytów złotowych.
Oferujemy bezpłatną analizę umowy kredytu złotowego ze wskazaniem możliwych rozwiązań. Przedstawiamy stosowną strategię procesową związaną z „odwiborowaniem” kredytu bądź jego unieważnieniem w całości oraz potencjalne korzyści wynikające z niniejszych rozwiązań, jak również ryzyko wstąpienia na drogę postępowania sądowego.
Współpracujemy z analitykami finansowymi, którzy wyliczają wysokość nadpłaty, co jest podstawą do formułowania roszczeń w sprawach kredytowych.
„Odwiborowanie” kredytu
„Odwiborowanie” kredytu jest rozwiązaniem polegającym na usunięciu z umowy kredytu złotowego wskaźnika referencyjnego WIBOR, który obok marży stanowi podstawę ustalanego w umowie kredytowej oprocentowania.
W takiej sytuacji umowa kredytu złotowego obowiązuje dalej, ale jest oprocentowana wyłącznie w oparciu o ustaloną w umowie, stałą marżę banku. Po stronie banku powstaje obowiązek zwrotu nadpłaconych rat kapitałowo – odsetkowych.
Istnieje szereg argumentów pozwalających na podważenie WIBOR’u. Między innymi jest to sprzeczność niniejszej stawki referencyjnej z tzw. Rozporządzeniem BMR (Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniające dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014).
Zgodnie z Rozporządzeniem BMR podstawą wskaźnika referencyjnego powinny być rzeczywiste dane wejściowe dotyczące transakcji. W Polsce z kolei wysokość wskaźnika WIBOR ustalona jest w oparciu o deklaracje banków, a więc hipotetyczne, a nie rzeczywiste dane.
Kolejnym argumentem przemawiającym za wadliwością stawki WIBOR jest to, że WIBOR nie odpowiada rzeczywistym źródłom oraz kosztom pozyskania kapitału na finansowanie kredytów. W praktyce bank, aby sfinansować kredyt nie musi pożyczać pieniędzy od innych banków (środki na to pochodzą co do zasady z depozytów klientów), co świadczy nie tylko o nieadekwatności kosztów pozyskania kapitału do źródeł finansowania kredytów, ale również o pobieraniu przez banki dodatkowego wynagrodzenia.
Dodatkowo warto mieć na uwadze wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-265/22, w którym wskazano obowiązki informacyjne banków o zasadach obliczania kredytów hipotecznych.
Unieważnienie kredytu złotowego
W sprawach kredytów złotowych – analogicznie jak przy kredytach frankowych – nie można wykluczyć rozwiązania polegającego na unieważnieniu takiej umowy w całości. Skutkiem takiego rozwiązania jest konieczność wzajemnego rozliczenia stron (w przypadku nieważnej umowy w całości kredytobiorca zwraca do banku wyłącznie kwotę kredytu pomniejszą o wszystkie uiszczone opłaty oraz raty kapitałowo – odsetkowe).
Podstawą do niniejszego stwierdzenia jest nie tylko potencjalny skutek usunięcia wskaźnika WIBOR z umowy i brak możliwości dalszego obowiązywania umowy, ale także inne wady tychże umów polegające przede wszystkim na niewłaściwym informowaniu kredytobiorców o ryzyku zmiany stóp procentowych, nierównomierny rozkład ryzyka czy też omawiana kwestia wadliwości wskaźnika referencyjnego WIBOR i związana z tym argumentacja prawna (sprzeczność z Rozporządzeniem BMR, nieadekwatność wskaźnika WIBOR do źródeł finansowania akcji kredytowych).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego już w latach 90-tych ukształtował się pogląd, zgodnie z którym „za sprzeczne z naturą umowy gospodarczej należy uznać pozostawienie w ręku jednej tylko strony możliwości dowolnej zmiany jej warunków” (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 1991 r., sygn. akt III CZ 15/91).
Tym samym brak jest podstaw do konstruowania zobowiązania umownego (umowy) w taki sposób, że jedna ze stron (bank) ma przyznaną możliwość jednostronnego, władczego oddziaływania na pozycję drugiej strony (kredytobiorcy). A z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w przypadku kredytów oprocentowanych stawką WIBOR, na wysokość którego wpływ ma sektor bankowy (uczestnicy fixingu WIBOR, a więc 10 największych banków).
W konsekwencji stawka WIBOR daje bankom możliwość jednostronnego wpływania na wysokość oprocentowania kredytu, co stanowi naruszenie istoty stosunku zobowiązaniowego jako stosunku między równorzędnymi podmiotami.
Należy mieć oczywiście na uwadze, iż w sprawach kredytów złotowych orzecznictwo sądów powszechnych – ze wskazaniem na kredytobiorców – dopiero zaczyna się kształtować. Z pewnością jednak pozwy WIBOROWE, oparte na kwestionowaniu prawidłowości wskaźnika WIBOR, mają swoją przyszłość w sądach.
Sankcja kredytu darmowego
W sprawach kredytów złotowych (konsumenckich) do kwoty 255.550,00 PLN zastosowanie znaleźć może tzw. sankcja kredytu darmowego, która polega na zwrocie kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy (np. bankowi).
Podstawą do skorzystania z sankcji kredytu darmowego są uchybienia dotyczące m.in. niezachowania formy pisemnej czy też niewłaściwego podania podstawowych danych umowy kredytu (rodzaj kredytu, okres obowiązania czy też zasady spłaty i wypłaty kredytu).
Opisywane uchybienia mogą dotyczyć także bardziej złożonych kwestii, takich jak błędne określenie całkowitego kosztu kredytu czy też naruszenie zasad dotyczących maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, czyli opłat.
Szczególnie pomocny w kontekście sankcji kredytu darmowego może okazać się tutaj wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-678/22, który dotyczyć będzie m.in. oceny postanowień, które przewidują oprocentowanie nie tylko kwoty wypłaconej konsumentowi, ale również pozaodsetkowych kosztów kredytu (tj. prowizji lub innych opłat, które nie są składnikami wypłaconej konsumentowi kwoty kredytu, a które składają się na całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta w wykonaniu jego zobowiązania wynikającego z umowy kredytu konsumenckiego).
